Joe joe!

Opnieuw in de bieb in Bris. Na twee weken op een farm te hebben gewerkt zijn we terug in onze tweede hometown. De farmverhalen komen later (geloof het of niet, ook het leven op een boerderij in the middle of nowhere kan spannend zijn), want zoals ik eerder al schreef heb ik nog een hoop in te halen; wel 1,5 maand!

Terug naar 16 oktober, de dag dat Rens en ik Cairns eindelijk zouden gaan verlaten. Twee dagen ervoor hadden we in een opwelling besloten een campervan te huren. In die campervan wilden we van Cairns naar Brisbane rijden, waar we drie weken de tijd voor zouden nemen. We vroegen aan de mevrouw in het reisbureau of ze ons aan de goedkoopste camper kon helpen, nou daar is ze in geslaagd!

Vol goede moed stapten we de 16e het filiaal van Jucy binnen. We hadden geen idee voor wat voor een auto we betaald hadden, maar we zagen er al een paar tussen staan die niet verkeerd waren. Totdat we de onze aangewezen kregen, haha... Een oud barrel waar in grote letters op stond: ''Talk is cheap, we're cheaper''. Vraag me niet wie deze pakkende tekst verzonnen had, maar het zorgde geregeld voor wat verbaasde (zo nu en dan nieuwsgierig, zo nu en dan argwanend) blikken onze kant op. Maar goed zo lang een auto maar rijdt toch? We reden terug naar Nomads en gooiden met een mengeling van pijn en blijdschap onze backpacks in ons nieuwe huis op wieltjes. Favo playlist op en gaan met die banaan, dachten we... Want wat bleek; onze auto deed niet waar een auto voor gemaakt is. Na nog geen vijf kilometer (terug naar het hostel) te hebben gereden, begaf de moter het. Op de parkeerplaats van het hostel dat we zo graag wilden verlaten, in het centrum van de stad waar we zo klaar mee waren. Au! Na twee uur op een mechanic te hebben gewacht, hoorden we van hem het nieuws waar we al bang voor waren "you should definetely ask for another car''. Helaas voor ons was Jucy op zondagmiddag niet te bereiken. Er zat dus niets anders op dan een tweede laatste avond in Cairns te vieren. En dat hebben we gedaan, nergens anders dan in onze favoriete club Gilligan's (waar we pas honderdduizendmiljoen keer geweest waren). Maar het was wel leuk.

Op maandag gingen we terug naar Jucy. Het kostte ze wat tijd om de auto te repareren, maar nu zou hij het wel goed doen, zeiden ze. Onze eerste bestemming was Townsville, zo'n 300 kilometer in zuidelijke richting. Rens reed, ik moest nog een beetje wennen aan het links rijden (twee keer tegen het verkeer in rijden had Renske's vertrouwen in mijn rijkunsten tot onder het nulpunt doen zinken). Als echte backpackers zochten we onderweg het internet af naar gratis campings. We vonden er eentje in Saunders Beach, een klein dorpje zo'n twintig kilometer van Townsville vandaan. Om zeven uur kwamen we in het pikdonker op onze bestemming aan. De camping was een grote open plaats met twee toiletten en een buitendouche. Vanzelfsprekend waren we vergeten boodschappen te doen, gelukkig hadden we nog wat brood en hummus. Onze eerste kampeerervaring kon nauwelijks meer back to basic zijn (voor ons gevoel dan...). De volgende ochtend werden we wakker en zagen we eindelijk waar we die nacht hadden geslapen. Een prachtige open plek naast de zee, we genoten intens!

Na vijf dagen Saunders Beach (we hebben tussendoor ook nog een nachtje op Magnetic Island geslapen, niet het beschrijven waard, ook niet voor herhaling vatbaar) (en dus vijf dagen niet douchen) was het tijd om dit mooie plekje te verlaten. We reden door naar Airlie Beach, het dorpje waar de meeste Whitsundays tours starten. Toen we aankwamen was dit even wennen, van zo'n rustige plaats als Saunders Beach naar een stadje waar je (mocht je daar zin in hebben) over de toeristenhoofden kon lopen. Na twee dagen te hebben gespendeerd aan aan het strand liggen, was het tijd voor onze Whitsundays tour. Die tour hadden we in Cairns al geboekt. Voor diegene die niet weten wat de Whitsundays zijn: ''The Whitsundays are made up of 74 Island Wonders, on the beautiful tropical coast of Queensland,Australia. Right in the heart of theGreat Barrier Reef, a visit to the Whitsundays is a feast for the senses. The stunning natural landscapes of coast and islands are dotted with secluded beaches and friendly towns'' aldus tourismwhitsundays.com.au. We hebben drie dagen gezeild, van het ene eiland naar het andere eiland, van de ene snorkelplek naar de andere snorkelplek. We zijn op Whitehaven Beach geweest, een strand dat bekend staat als een van de vijf mooiste stranden van de wereld, we hebben het koraal gezien en met schildpadden gezwommen. Het was een van de mooiste plaatsen die ik tot dusver gezien heb, maar tegelijkertijd ook de plaats die me het meest een dubbel gevoel bezorgde. Het schrijnende is dat wij nog van deze schoonheid kunnen genieten, maar dat het nog maar de vraag is of de volgende generatie dat ook nog kan. Het koraal is stervende. Er waren nog maar enkele felgekleurde plekjes (de kleur die het koraal op foto's op internet heeft) over. De rest was grauw en grijs. Als er niet snel iets in de wereld verandert, is er over een tiental jaren helemaal niets van het eens zo kleurrijke koraal over. Het is zo zonde dat men vaak de put pas dempt als het kalf gezonken is.

De dag na onze boottour reden we door naar Mackay. Ik had in mijn Lonely Planet gelezen dat je hier poffertjes kon eten. Na vijf weken geen typisch Nederlands eten, vonden we dit wel een stop waard. Ondanks (misschien wel dankzij) het Nederlandse eten was Mackay de plaats waar ik voor het eerst de zo beruchte heimwee-aanval had. Na een best lange tijd van huis is dat ook helemaal niet zo gek, maar dat maakte het niet minder pijnlijk. Het moeilijkste vond ik op dat moment dat ik niet wist wanneer ik weer thuis zou komen (nu ervaar ik dat juist als vrijheid) en dat ik dus niets had om me aan vast te houden. Gelukkig zag de wereld er na een nachtje slaap weer een stuk mooier uit.

Van Mackay naar Agnes Water. Toen we hier aankwamen hadden we nog geen idee dat dit onze favoriete bestemming zou worden. Opnieuw waren we te laat vertrokken, opnieuw kwamen we in het aardedonker op een camping in the middle of nowhere aan, opnieuw waren we vergeten boodschappen te doen. Gelukkig hadden we deze keer nog wat havermout en rijstemelk. Na ons maal legden we onze dekens op de grond en keken we omhoog; de ene na de andere ster viel uit de lucht, maar er was geen enkele wens die in me opkwam. Dat is een goed teken toch? Er waren geen medewerkers op de camping, maar in de ochtend kwamen de rangers (twee goedgeheumerde locals) die 's ochtends om zeven uur de campers en tenten langs gingen om geld op te halen. Deze camping kostte 9 dollar per persoon per nacht. Nadat de rangers waren geweest en wij ons tweede havermoutmaal in twaalf uur hadden gehad, kwamen we erachter dat Agnes Water uit een straat bestond. Er was niet veel meer te doen dan aan het strand liggen en naar de lokale pub gaan. We hebben ervan genoten! En oh ja er was ook een kledingwinkeltje. Het is de schuld van dit winkeltje dat Renske en ik onze eerste ''ruzie'' hadden (je moet iets of iemand de schuld kunnen geven toch?). We kochten hetzelfde jurkje wat voor wat onderlinge frustratie zorgde, want wie mocht de jurk die avond (we gingen de sunset watchen met een lifeguard, tja dan wil je er natuurlijk op je paasbest uitzien) aan? Jullie mogen zelf bedenken wie het jurkje droeg, de irritatie was na een kwartiertje in ieder geval uit de lucht.

Helaas moesten we ook hier na een paar dagen weg, omdat we Fraser Island al hadden geboekt. Fraser Island is het grootste zandeiland ter wereld, het is begroeid en er zijn meerdere fresh water lakes. We reden voor drie dagen met vier 4x4's over het eiland. 's Nachts sliepen we in tenten op een camping, maar niet nadat we van onze Goon en een kampvuur hadden genoten.

Onze laatste bestemming in onze van was Noosa. Een plaatsje waar de rijke Australiers hun vakantiehuis hebben. Niet voor niets, het was er prachtig. Dat maakte het extra moeilijk om na een paar dagen door te rijden naar Brisbane, waar we op 5 november ons oud barreltje (waar we ondanks zijn kuren (ik ben vergeten te beschrijven hoeveel lawaai hij maakte bij het optrekken en het remmen, bijna altijd dus) van waren gaan houden) moesten inleveren.

Oh wat was het wennen om na drie weken zoveel vrijheid te hebben ervaren, weer een kamer te moeten delen met vijf anderen. Ik wil erg graag, als ik genoeg gespaard heb, een eigen van kopen. Maar ja sparen kan alleen als er geld binnen komt. En geld komt er meestal alleen binnen als je werkt. Dat is dus waar ik me in het nieuwe jaar mee bezig ga houden; het vinden van een baantje.

Voor nu wens ik jullie allemaal een fijne sinterklaas. Eet wat extra pepernoten voor me, want die hebben de Australiers nog niet uigevonden.

Tot de volgende keer!

Ps: je zult misschien denken; hoe wil jij een van kopen als je constant tegen het richtingsverkeer in rijdt? No worries mate, oefening baart kunst! Al na twee dagen reed ik aan de linker kant, alsof ik nooit iets anders gedaan had...