Maandag 14 november (donderdag 17 november)

Hey mates (zonder Australisch accent, dat lukt helaas nog niet),

Ik zit in de bieb in Brisbane, terwijl ik hard nadenk over de ideale openingszin. Ik hoor jullie denken; ideale openingszin, waar heb jij die voor nodig Janneke? Nee helaas, ik zie (nog) geen leuke Australiër waar ik een praatje mee wil maken. Ik wil mijn eerste verhaal op janinaus.reismee.nl erg graag met een knaller beginnen. Jammer, plan mislukt. Misschien het volgende verhaaltje. Voor nu zal ik me dan maar houden aan het beschrijven van mijn belevenissen van de afgelopen acht weken, want ik ben vandaag precies acht weken en een dag op dit mooie continent, in dit mooie land.

De afgelopentwee maandenwaren misschien wel de meest intensemaanden van mijn leven.Het klinkt zo mainstream, dat is het misschien ook, maar het is wel de waarheid. Zo veel nieuwe mensen, zo veel nieuwe indrukken, ik besef het me soms nauwelijks. Ik merk dat ik in een soort flow zit, waarin er nauwelijks tijd is om dingen echt te laten bezinken.

Het is grappig om nu, bijna twee maanden nadat ik in Sydney landde, terug te denken aan mijn eerste week in Australië. Ik was toen nog met een groep van twintig mensen, allemaal Nederlanders. We vlogen samen en hadden de eerste week een programma. We hebben onder andere gesurft (ik dacht echt dat ik talent zou hebben, maar dat was toch een beetje een droom die uit elkaar spatte), we zijn naar de Blue Mountains geweest en hebben de nodige verzekering- en bankzaken geregeld. Het was fijn om die eerste dagen gepland te hebben. Het is mijn eerste grote reis en dan is het toch welprettig om in het begin dat stukje zekerheid te hebben.

De jet lag was de eerste dagen best hevig en het in een hostel slapen was ook wel even wennen, al was het toen nog met mensen die ik (een soort van) kende. Omdat we allemaal in hetzelfde schuitje zaten ontstond er al snel een band tussen de mensen in de groep. Na een klein weekje was het toch tijd om uit elkaar te gaan, iedereen had alleen of met elkaar plannen gemaakt.

Ik zou met vier andere meiden naar Cairns vliegen, naar de zon. In Sydney was het toen nog relatief koud, lange broeken weer. Op woensdag vertrok ons vliegtuig. Drie uurtjes later waren we een kleine 2500 km noordelijker waar het zo'n 15 graden warmer was. De eerste twee nachtensliepen we in Gilligan's. We hadden een mooie kamer met balkon en eigen douche, maar de sfeer in het hostel wasvoor24 uur leuk, niet voor langer. De muziek begon 's ochtendsom 8.00 uur en stopte 's nachts om 3.00 uur. Er zat dus niks anders op dan de eerste avondeens flink te gaan stappen, en de tweede ook. Op vrijdag veranderden we van hostel. We gingen naar Nomads, een stukje uit het centrum. Wat een opluchting was dat. De sfeer was super relaxed.

We besloten om van maandag tot en met donderdag een auto te huren. Op maandag reden we een route van zes uur. We reden van waterval naar waterval, dwars door prachtige stukken natuur. ''Het lijkt wel Azie met al die rijstvelden'', zei ik, maar mijn vriendinnen lachten me keihard uit. Het waren geen rijstvelden.

Op dinsdag vertrokken we naar Cape Tribulation, waar we een nachtje in het regenwoud zouden slapen. We stopten onderweg op een mooi strandje, Palm Cove. Als typische toeristen sprongen wedirect in het water. Een paar dagen later hoorden we vanveel mensenom ons heen dat je in deze tijd van het jaar niet kan zwemmen in de zee, vanwege de jellyfish en de stingers. Dat is wel apart hoor hier; al die gevaarlijke en dodelijke dieren. Thuis zeidenveel mensen''pas goed op voor de dieren in Australie'', wat ik altijdeen beetjeoverdreven vond. Nu ik hier eenmaal ben, snap ik toch wel wat ze daarmee bedoelden. Een dag geen dodelijk dier gezien, is een dag niet geleefd.

Vier uur nadat we vetrokken kwamen we aan in Cape Tribulation; ''Where the Rainforest meets the Reef''. Het waser adembenemend mooi, voor het allereerst ervaarde ik echt dat vrije gevoel wat ik zo gehoopt had te ervaren in Australie. We stopten op een strand waar op dat moment niemand anders was. Ik wandelde twintig minuten met aan mijn linkerkant het regenwoud en aan mijn rechterkant de zee.Het uitzicht met de geluiden uit het regenwoud op de achtergrond was goud waard. Helaas (zoals eigenlijk alles hier) niet over te brengen aan het thuisfront. 's Avonds zaten we aan een kampvuur op het strand, samen met twee Zweden, een Australier en een Canadese die we hadden ontmoet. Glaasje Goon (4L wijn voor 12 dollar uit een plastic zak), wat Zweedse zoutesnoepjes, het leven is mooi.

De volgende dag reden we naar Port Douglas. Het regenwoud zou het regenwoud niet zijn als het weer niet plotseling omsloeg. Van een stralend zonnetje naar plenzende hoosbuien. Toen was het toch wel even spannend; in ons mini auto'tje opnatte haarspeldbochtachtige (is dat een woord?) wegen. Gelukkig hadden we onze jaren 80-muzieklijst, een zak chips en elkaar. Zo kwamen we de tijd wel door. Port Douglas voelde een beetje als een anticlimax, van het mooie woud naar een saaie stad. Daarnaast zaten we in het vieste hostel tot dusver, we waren inmiddels wel wat stinkende keukens en luidruchtige roommates gewend, maar dit sloeg alles. De keuken rook je 10 km verderop nog en onze roommate produceerde slechte techno en weigerde een koptelefoon te dragen. Jammer maar helaas.

Omdat een van mijn reisvriendinnen plotseling ernstig ziek werd, reden we die avond nog terug naar Cairns, naar de emergency. Na die tijd hebben we nog twee weken in Cairns gespendeerd, terwijl onze vriendin in het ziekenhuis lag. Dit voelde aan de ene kant als afwachten, maar aan de andere kant had ik deze tijd met elkaar niet willen missen. Het maakt wel dat ik met een dubbel gevoel op onze tijd in Cairns terugkijk. Na drie weken ga je je ergens toch thuis voelen, ook al is het niet de meest mooie stad en is er niet heel veel te doen, het was ons plekje. Maar wel ons plekje waar we weg wilden.

Renske en ik hebben, na die tijd, samen een campervan gehuurd en zijn daarmee van Cairns naar Brisbane gereden. Twee onervaren kampeerders in een goedkope Jucy van, dat kan nooit goed zijn gegaan (schijn bedriegt, we zijn veilig en hebben nog steeds ons rijbewijs). Ik wilde acht weken in een verhaal beschrijven, maar dat bleek toch iets te hoog gegrepen. De volgende keer meer over de avonturen van Rens en Jan (spreek uit op z'n Engels dan rijmt het op van) in hun Jucy van.

Cheers!